Ik loop met je mee…
Jaren geleden kwam ik voor het eerst in de instelling waar jij verbleef. Het zou een gespecialiseerd centrum moeten zijn waar je kon revalideren na traumatisch hersenletsel.
Deze instelling had een goede naam, dat was de reden dat je ouders dagelijks zo ver reden om toch zo veel mogelijk bij jou te zijn.
Al gauw bleek dat deze instelling niet de juiste plek voor je was. De fysiotherapeut wilde jou niet behandelen omdat ze geen doelen zag en niet tegen je was opgewassen. De verzorging wilde jou geen brood geven (terwijl je dat goed beheerste) dus je moeder kwam dagelijks om jou brood te geven omdat je er zo van genoot en om je vaardigheden te behouden en uit te breiden.
Er werd mij gevraagd om met een collega jou te bezoeken om samen te kijken welke mogelijkheden er binnen de neurorevalidatie waren om stappen te kunnen maken in je herstelproces.
Dit bezoek heeft me enorm aangegrepen, in al zijn facetten. Ik deel hieronder mijn verhaal (met gefingeerde naam).
We zijn op weg naar Jessie, haar moeder wacht ons al op en ze brengt ons naar een soort huiskamer.
Jessie is opgesteld op een stoel in het midden van de kamer met twee lege stoelen er recht voor, waar wij op mogen gaan zitten. We voelen ons erg ongemakkelijk en wachten af wat er gaat gebeuren.
Ik leg uit aan Jessie waarom we er zijn en wat we komen doen.
Jessie gaat opeens heel hard schreeuwen, ze schreeuwt dat we weg moeten gaan, dat er een man naast haar staat, die haar vast wil pakken.
Ze is in alle staten, gefrustreerd, boos, verdrietig, bang, welke emotie heb ik niet gevoeld? Na het geschreeuw volgt er een overdonderende stilte.
De stilte suist in onze oren..
We laten Jessie uitrazen en ik voel zo’n lijn en band met haar, een soort van begrip op een ander level
Het raakt me totaal niet persoonlijk wat ze schreeuwt want ik voel dat het van iemand anders komt.
Er bestaat op dat moment even geen ego, er bestaat geen onzekerheid, ik ben alleen maar ik.
En als ‘ik’ maar gewoon ‘ik’ blijf, in alle oprechtheid, dan komt het goed, dan behouden we die lijn samen.
Jessie lijkt onbewust de mensen om haar heen te testen, in wie ze zijn en hoe ze omgaan met haar reacties.
Zij beoordeelt je mate van ego, je zuiverheid, je eerlijkheid, je angsten op en heel onbewust level.
Ben je de juiste persoon om mij te helpen?
We stellen vragen aan Jessie en aan haar moeder.
Haar moeder vertelt zelf over de gave van haar dochter, ze ziet entiteiten, voor het ongeluk al.
ik schrik er niet van, want ik voelde het al vanaf het begin.
Ze lijkt opgelucht en voelt zich begrepen.
We gaan naar de kamer van Jessie, om wat testjes en oefeningen te doen.
‘Je hoeft niets Jessie, we verwachten niets van jou, het is al goed’
Ze lijkt wat verrast maar opgelucht.
We proberen wat testjes te doen zodat we kunnen inschatten wat we voor jou kunnen doen.
Alleen als je dat zelf wilt Jessie, want daar zijn we voor, voor jou.
We zijn klaar en hebben alles kunnen testen wat we graag wilden, af en toe een kleine test vanuit Jessie zelf.
Ze schreeuwt: ‘Kom dichterbij!’ En: ‘Doe voorzichtig!’
Het raakt me niet en ik kijk haar alleen lang aan, tot in haar ziel.
Alles is gedaan, gezegd en gevoeld..
‘Ik ben blij dat we bij jou geweest zijn Jessie, jij ook?
‘Ja, ik ook meiden’, klinkt het zacht en sereen. ‘Ik stuur jullie vanavond een kaartje’..
Daar sluit Jessie mee af.
Ik kan wel huilen, van diepe emotie en dankbaarheid,
Lieve Jessie, wat wil ik je graag helpen, niet alleen met een programma, maar in het echt.
Jessie is vrij kort daarna thuis gaan wonen bij haar ouders. Alle jaren van dat eerste moment dat ik je ontmoette tot nu loop ik mee met Jessie en haar ouders. Bij alle nieuwe mogelijkheden en therapievormen bekijken en voelen wij samen of we Jessie daar iets mee kunnen bieden. We hebben nauw contact en zijn dankbaar voor ieder klein stapje naar meer levenskwaliteit voor Jessie. En die stapjes, hoe klein ook, die heb je gemaakt en je zal er nog meer gaan maken in de toekomst.
Ik ben heel dankbaar dat ik een schakel mag zijn in jullie leven en proces.
Dank voor het vertrouwen en ons jarenlange (ziels)contact.
Liefs,
Inge van Straten-Blom